De aankondiging van deze wedstrijd zou doen vermoeden, dat de spanning er vanaf zou stralen. Nou vergeet het maar! Het was een soort zomeravond voetbal, waarbij beide ploegen lieten blijken niet meer in kampioensaspiraties te geloven. Ruinen begon duidelijk beter aan deze wedstrijd en men nam dan ook, zeker verdiend, een 1 – 0 voorsprong. Wacker worstelde zich daarna naar voren, doch het spelniveau daalde per minuut. “Lange halen vroeg thuis”, was het motto.

En al sudderend liep de wedstrijd, met een 1 – 0 voorsprong voor Ruinen, naar de zeer verlangde rust. Waarschijnlijk heeft trainer Ruud Westerhoven in de kleedkamer nog eens even ernstig gesproken met de heren van Wacker, want plotseling ging Wacker beter spelen. Eerst scoorde Ruinen nog de twee nul, doch daarna stroopten onze blauwwitten de mouwen nog eens extra op (kon ook wel met dat heerlijke lenteweer!) en aanvoerder Edwin Dekker bracht de hoop in de harten van de Wacker supporters terug. 1- 2. En toen Rob van Luin vlak voor tijd de toch wel verdiende gelijkmaker binnenschoot, had vriend en vijand daar vrede mee. Althans dat dachten we, maar o wee, plotseling lag de bal op de witte stip voor de voortreffelijk keepende Erik Pomper. Dankbaar aanvaardde Ruinen deze penalty (die overigens terecht werd gegeven door de prima fluitende scheidsrechter Mulder!) De 3 – 2 overwinning ging mee naar Ruinen!!

Jan Tijink.